حقیقت شگفت‌انگیزتر از خیال است. یا دست کم این‌طور می‌گویند. اما در ادبیات علمی تخیلی معمولا زمان زیادی به طول می‌انجامد تا خیال به واقعیت تبدیل شود؛ بسیاری از فریبنده‌ترین ایده‌های علم از آزمایشگاه سرچشمه نگرفتند، بلکه سرچشمه آنها از ذهنهای نویسندگان علمی تخیلی بود که تخیلی قوی داشتند.
خواندن داستان بیست هزار فرسنگ زیر دریا نوشته ژول ورن (۱۸۶۹)، الهامبخش سایمون لِیک پسر بچه ۱۲ ساله شده و به این ترتیب او مهندس شناورهای دریایی می‌شود. لیک در ۱۸۹۵، آرگوناث، نخستین زیردریایی که با موفقیت در آبهای آزاد از آن بهره‌برداری شد را طراحی کرد و ساخت. ژول ورن تلگراف تبریکی با این مضمون برای لیک فرستاد که «بخشی از تخیل مرا» به واقعیت تبدیل کردی.
در حقیقت، زیردریایی ها از حدود دویست سال پیش از رمان ژول ورن در کتاب جادوی ریاضی (۱۶۴۸) به فکر جان ویلکینز رسیده بود. دیوید بوشنل در ۱۷۷۵ و رابرت فولتون در ۱۸۰۰ یک زیردریایی آزمایشی ساخته بودند، اما تا زمان لیک بود که زیردریاییها جنبه علمی به خود گرفتند.
آرتور سی کلارک نویسنده ۲۰۰۱: اودیسه فضایی ماهواره‌های مخابراتی را در مقاله‌ای به سال ۱۹۴۵ ابداع کرد. رابرت هاینلاین تقریبا همین کار را با تسلیحات هسته‌ای کرد. شمار زیادی از دانشمندانی که مسوول فرستادن موشک به مریخ بودند می‌گویند شم آنها برآمده از رمان وقایع‌نگاری مریخ اثر رِی برادبری بوده و فضانورد معروف کارل سیگن هم از ادبیات علمی تخیلی به عنوان جرقه پیش‌برنده‌ای نام می‌برد که وی را به علم علاقمند ساخت.
اشتراک گذاری در
