یکی بود یکی نبود، یک روز دخترکی پنج ساله، زیبا و سرزنده، فریادزنان تقاضا کرد برایش پدر و مادر پیدا کنند. راهبه های یتیم خانه مومبای تمام تلاش خود را به کار بردند تا برای او خانواده جدیدی بیابند. به این ترتیب آشا در ۱۹۷۴ به بارسلونا رفت و در آغوش چوزپ و الکترا تمام مهر و محبت والدینی فداکار را یافت... این مطلب که به قصه پریان شبیه است بخت و قسمت آشا میرو و گذشته نزدیک و حال حاضر او را بازگو می کند. اما سرنخ های بریده ای در زندگی اش وجود داشت که دختر جوان می خواست آنها را به جای مناسب خود وصل کند. در نتیجه آروزی سفر به هند عشق به جستجو و تلاش برای یافتن ریشه های واقعی اش در او جان گرفت. پس از سفر اول ۱۹۹۵، آشا در تابستان ۲۰۰۳ دوباره به مومبای بازگشت تا بتواند قطعات گوناگون و پراکنده پازلی خصوصی از چهره های جدید را بیابد که از احساسات عمیق لبخندها و پرسش ها زبان های غریبه و اشکهایی از شوق سرچشمه می گرفت. آنچه آشا در هند یافت اکنون به قلبش و به صفحات فوق العاده این کتاب راه یافته است. کتابی که به ما جستجو کردن و همیشه منتظر بهترین زندگی بودن را می آموزد.
اشتراک گذاری در
