مبارزه با رفاه طلبی سازگار نیست؛ و آنها که تصور می کنند مبارزه در راه استقلال و آزادی مستضعفین و محرومان جهان با سرمایه داری و رفاه طلبی منافات ندارد، با الفبای مبارزه بیگانه اند. و آنهایی هم که تصور می کنند سرمایه داران و مرفهان بی درد با نصیحت و پند و اندرزمتنبه می شوند و به مبارزه راه آزادی پیوسته و یا به آنان کمک می کنند آب در هاون می کوبند.
بحث مبارزه و رفاه و سرمایه، بحث قیام و راحت طلبی، بحث دنیا خواهی و آخرت جویی دو مقوله ای است که هرگز با هم جمع نمی شوند. و تنها آنهایی تا آخر خط با ما هستند که درد فقر و محرومیت و استضعاف را چشیده باشند.
"خمینی؛ پدیده انسانی پیچیده" ص ۳۰

کسی که تمام توجهش به دام داری است، او نمی تواند آدم بشود. کسی که تمام توجهش به باغ داری است، این نمی تواند یک انسان مفید واقع بشود. آنهایی که دام داری شان مفید است برای جامعه، آنها توجه به دام داری ندارند. آنهایی که دام داری شان برای حفظ جامعه است، آنها همان کوخ نشینانند. و آنهایی که باغ داری شان برای حفظ جامعه است آنها هم این طور؛ لکن وقتی خوی زمین خواری و باغ داری و کاخ نشینی در بین مردم باشد، این اسباب این می شود که انحطاط اخلاقی پیدا بشود. اکثر این خوی های فاسد از طبقه مرفه به مردم دیگر صادر شده است.